Dames en Heren,
Dit Blog ga ik voortzetten op een andere blogsite, namelijk http://sirolf84.wordpress.com/
de reden dat ik dat doe is omdat er nu een goede app is van Wordpress waarmee ik ook onderweg, met de telefoon, kan uploaden.
Ik zie jullie daar :D
dinsdag 20 september 2011
maandag 19 september 2011
Sneeuwpop op het strand
De zon, de zee, het strand.
een tafeltje op het terras, een koud pilsje in de hand.
Dat heb ik gemist, en dat ligt niet aan het drukke leven maar aan de "zomer" die wij hebben gehad.
het was niet veel, vaak koud en van de zon hebben we niet kunnen genieten,
laten we onze hoop dan maar zetten op het laatste seizoen, dat het mag sneeuwen, een lekker dik pak.
Dan maak ik een sneeuwman, eentje die ligt op het strand een parasol erbij en een hoedje op, genietend van zijn pilsje en de sneeuwvrouwen die schaars gekleed langs huppelen.
een tafeltje op het terras, een koud pilsje in de hand.
Dat heb ik gemist, en dat ligt niet aan het drukke leven maar aan de "zomer" die wij hebben gehad.
het was niet veel, vaak koud en van de zon hebben we niet kunnen genieten,
laten we onze hoop dan maar zetten op het laatste seizoen, dat het mag sneeuwen, een lekker dik pak.
Dan maak ik een sneeuwman, eentje die ligt op het strand een parasol erbij en een hoedje op, genietend van zijn pilsje en de sneeuwvrouwen die schaars gekleed langs huppelen.
zaterdag 27 augustus 2011
een man, een kind en een speelgoedwinkel
Je voelt het, je ziet het, in de ogen van een man.
als die fonkeling verschijnt, als hij ziet hoe snel zo'n F1 wagen kan.
Daar staat hij dan langs de kant van het parcours, afgezet met hekken en betonblokken een gevoel van bravoure levert het op, een verheugd gevoel, een kloppend hart, wachten totdat de eerste super bolide komt aanstuiven, het centrum van Rotterdam, omgetoverd, magisch en anders dan normaal, Monaco schiet er door zijn hoofd, fantastisch dit, wacht!! is dat hem.... owh neeh het is maar een nissan gt-r pff met zijn armzalige 480 pk, is niets, een beetje teleurgesteld stapt hij van zijn trapje af, "waar zijn toch die pitspoezen" dan loopt hij maar even naar de friettent van al dat verlangen naar het geweld op het asfalt heeft hij honger gekregen, doe mij maar een patatje met en euhm een frikandel, terwijl hij staat te wachten stuift er nog een elektrische auto langs, maar die heeft hij nooit gehoord, veel te stil geen herrie geen gedonder van de versnellingsbak.
Daar komt tie!!! wordt er met een Rotterdams accent geroepen, ja daar is tie veeeeeeet!! het is de Ferrari, hij glundert en zonder dat hij het doorheeft "net als alle mannen die aanwezig zijn" begint hij te glimlachen, hij kijkt zijn ogen uit, wat een geweld wat een uitzicht fantastisch, na 19 seconden is de Ferrari F1 voorbij, en stijgt er geroezemoes op, ik weet zeker dat als je één gesprek hebt gehoord je ze allemaal hebt gehoord; zooo die was snel hé, jazeker, hij ging volgens mij maar tot zijn 4 dus das niet zo hard hé, neeh hij trok niet door, hoop wel dat ze dat gaan doen hoor, owh luister hij komt terug, ja dat was vet he nu ging hij tot zijn 5 hoor, alle theorieën zijn erop losgelaten in het half uur dat er gewacht moest worden tot de volgende oorverdovende klap langs zou komen, opeens was iedereen die aanwezig was een expert,
als een kind in de speelgoedwinkel.
als die fonkeling verschijnt, als hij ziet hoe snel zo'n F1 wagen kan.
Daar staat hij dan langs de kant van het parcours, afgezet met hekken en betonblokken een gevoel van bravoure levert het op, een verheugd gevoel, een kloppend hart, wachten totdat de eerste super bolide komt aanstuiven, het centrum van Rotterdam, omgetoverd, magisch en anders dan normaal, Monaco schiet er door zijn hoofd, fantastisch dit, wacht!! is dat hem.... owh neeh het is maar een nissan gt-r pff met zijn armzalige 480 pk, is niets, een beetje teleurgesteld stapt hij van zijn trapje af, "waar zijn toch die pitspoezen" dan loopt hij maar even naar de friettent van al dat verlangen naar het geweld op het asfalt heeft hij honger gekregen, doe mij maar een patatje met en euhm een frikandel, terwijl hij staat te wachten stuift er nog een elektrische auto langs, maar die heeft hij nooit gehoord, veel te stil geen herrie geen gedonder van de versnellingsbak.
Daar komt tie!!! wordt er met een Rotterdams accent geroepen, ja daar is tie veeeeeeet!! het is de Ferrari, hij glundert en zonder dat hij het doorheeft "net als alle mannen die aanwezig zijn" begint hij te glimlachen, hij kijkt zijn ogen uit, wat een geweld wat een uitzicht fantastisch, na 19 seconden is de Ferrari F1 voorbij, en stijgt er geroezemoes op, ik weet zeker dat als je één gesprek hebt gehoord je ze allemaal hebt gehoord; zooo die was snel hé, jazeker, hij ging volgens mij maar tot zijn 4 dus das niet zo hard hé, neeh hij trok niet door, hoop wel dat ze dat gaan doen hoor, owh luister hij komt terug, ja dat was vet he nu ging hij tot zijn 5 hoor, alle theorieën zijn erop losgelaten in het half uur dat er gewacht moest worden tot de volgende oorverdovende klap langs zou komen, opeens was iedereen die aanwezig was een expert,
als een kind in de speelgoedwinkel.
vrijdag 29 juli 2011
Gevonden Voorwerp.
Weekend, Whoejhoe.
vrijdag;
helemaal kapot, moe, verveeld en inspiratieloos na de, zoals jullie wel bekende "werkweek",
stort ik op de bank ineen, waarschijnlijk had u ook totaal niet anders verwacht, de meesten storten compleet in en nemen zich voor om het dit weekend rustig aan te doen en vooral lekker uit te slapen, helaas kan ik over het algemeen niet uitslapen, ik heb namelijk 2 katten die het wel erg leuk vinden om achter de muggen aan te gaan, uiteraard wanneer ze mij al helemaal lek hebben geprikt, maar ik ga er van uit, en ik hoop het ook voor u dat u van zulke pietluttigheden geen last heeft.
Zaterdag;
Uitslapen!!! ohneeh, *het waarom is al beschreven* dan maar een kopje koffie halen, en zoals altijd het waterreservoir weer vullen, pad erin en voilá een heerlijke "verse" bak koffie. dark roast anders is de koffie veel te licht.
daarna naar pa en ma wandelen nog een kopje koffie en dan met de broertjes in de tuin zitten, geen zon maar koud was het eigenlijk ook niet, beetje kletsen over computers de meisjes en wat zo al de jeugd van tegenwoordig bezighoud deze dagen, zelf ben ik de de 30 nog niet gepasseerd en ben net krap over de 25 heen, maar dan alsnog kom ik niet altijd op één lijn met "the kids" onbegrijpelijke dingen die ze uitkramen, ik kan er geen kaas van snijden, geen brood van bakken en geen soep van koken, totale wartaal is het.
na een beetje, zoals mijn moeder dit wel leuk kan zeggen, groggy naar buiten lopend, van alle ROFLMAO's, ROFLCOPTER en STFU's ging ik toch maar naar een afspraak toe, namelijk een collega even helpen met de lampen ophangen in diverse kamers, na deze klus geklaard te hebben nog even bij mijn werk langs om het een en ander over een beamer uit te leggen.
Eerder op de dag had ik vernomen dat een surinaamse vriendin echte surinaamse roti ging maken en dat ik ook wel mee mocht eten, nou daar zal ik geen nee tegen zeggen, want koken dat kan ze wel, na gezellig gegeten te hebben met "The Sha" en "The Ra" owh en natuurlijk "Thalin" was er buiten mijn weten om besloten dat er naar de stad werd gegaan en dat we dus even een flink feestje gingen neerzetten in een leuke pub op Stadhuisplein, geloof niet dat iemand deze plaats weet te vinden in Rotterdam omdat het er eigenlijk altijd lekker rustig is, na een aantal biertjes, want eerlijk gezegd had ik niet direct de behoefte om even helemaal los te gaan, u weet wel wat ik mijzelf eerder had beloofd om het dit weekend dan rustig aan te doen, heerlijk op de bank "chillen" met een wijntje en een goed boek, (van mijn ouders leende ik Stieg Larsson met de Millenium serie's, een echte aanrader) maar blijkbaar waren er die, die er totaal anders over dachten, en om iedereen gemoedelijk te houden, maar natuurlijk het meeste voor mezelf, besloot ik om toch maar mee te gaan.
Na die paar biertjes samen met "The Ra" want de dames "The Sha" en "ThaLin" zaten aan de boswandeling, werd het dan toch gezellig, en al gauw gebeurde HET, wat HET is kan ik u helaas niet mededelen vanwege de privacy van mijn clientéle, en mijzelf.
laat ik afsluiten met het onwrikbare feit dat mijn zondag erg welkom was, en dat de ijsklontjes door mijn hoofd bleef spoken, alsook het gevonden voorwerp, met haar zou ik nog wel zo'n avond willen beleven.
That's all folks!
woensdag 13 juli 2011
That's how it is
Van voor naar achter van links naar rechts, enzovoorts,
zo voelt het op dit moment, gevoelens die je alle kanten op laat springen.
Eerder gaf ik al aan dat ik snel verliefd ben, dat ik alles over heb voor die ene die ik ontmoet heb,
ook gaf ik aan dat deze gevoelens niet vaak echt beantwoordt zijn geweest.
Ik weet het niet en het is ook zo moeilijk om te vragen "vind je mij leuk?" het is ook nog zo vroeg, ik ken je dan wel al erg lang, nou ja kennen is een groot woord, de laatste twee weken heb ik meer van je geleerd en ben ik je beter gaan leren kennen dan in die lange tijd van vluchtige hallo's en doei doei! ongemakkelijke gesprekken, ik weet namelijk nooit iets te zeggen en dan ben ik zo onzeker dat ik helemaal dichtklap,
maar dan bel je me op en zitten we urenlang te kletsen, over van alles en niets, begrijp me niet verkeerd ik vind het hartstikke leuk! zelfs zo leuk dat ik bijna niet zonder kan, ik ga me dan ook afvragen: wat doet ze, zou ik kunnen bellen, nee dat kan niet, kan geen / wil geen stalker worden, ik wil haar niet afschrikken.
Dan na een week van onzekerheid bel je me weer op, weer urenlang zitten kletsen, een plaspauze en ik bel je weer terug. ach die belminuten moeten toch op en dan is dit een erg prettige manier om dat te doen.
Ik wil zoveel en ben bang dat ik dat allemaal te snel wil, dan bedenk ik me het is prima zo, ik ga af op wat jij me geeft en wanneer je dit wil geven, "the ball is in your court" zoals de Amerikanen dit zeggen, denk dat dat het beste is, dan blijft het leuk en kan het niet ongemakkelijk worden doordat ik teveel wil, misschien is deze tekst alweer teveel van het goede, en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik al zeker tien keer op het punt heb gestaan om dit allemaal te wissen, simpelweg op "delete" te drukken en dan zou je dit nooit kunnen lezen en kan ik ook geen flater slaan, dan zal ik je nooit bang maken en gaat het gewoon zo door.
Ik weet het niet, ik laat het aan jou.
Onzekerheid That's how it is.
zo voelt het op dit moment, gevoelens die je alle kanten op laat springen.
Eerder gaf ik al aan dat ik snel verliefd ben, dat ik alles over heb voor die ene die ik ontmoet heb,
ook gaf ik aan dat deze gevoelens niet vaak echt beantwoordt zijn geweest.
Ik weet het niet en het is ook zo moeilijk om te vragen "vind je mij leuk?" het is ook nog zo vroeg, ik ken je dan wel al erg lang, nou ja kennen is een groot woord, de laatste twee weken heb ik meer van je geleerd en ben ik je beter gaan leren kennen dan in die lange tijd van vluchtige hallo's en doei doei! ongemakkelijke gesprekken, ik weet namelijk nooit iets te zeggen en dan ben ik zo onzeker dat ik helemaal dichtklap,
maar dan bel je me op en zitten we urenlang te kletsen, over van alles en niets, begrijp me niet verkeerd ik vind het hartstikke leuk! zelfs zo leuk dat ik bijna niet zonder kan, ik ga me dan ook afvragen: wat doet ze, zou ik kunnen bellen, nee dat kan niet, kan geen / wil geen stalker worden, ik wil haar niet afschrikken.
Dan na een week van onzekerheid bel je me weer op, weer urenlang zitten kletsen, een plaspauze en ik bel je weer terug. ach die belminuten moeten toch op en dan is dit een erg prettige manier om dat te doen.
Ik wil zoveel en ben bang dat ik dat allemaal te snel wil, dan bedenk ik me het is prima zo, ik ga af op wat jij me geeft en wanneer je dit wil geven, "the ball is in your court" zoals de Amerikanen dit zeggen, denk dat dat het beste is, dan blijft het leuk en kan het niet ongemakkelijk worden doordat ik teveel wil, misschien is deze tekst alweer teveel van het goede, en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik al zeker tien keer op het punt heb gestaan om dit allemaal te wissen, simpelweg op "delete" te drukken en dan zou je dit nooit kunnen lezen en kan ik ook geen flater slaan, dan zal ik je nooit bang maken en gaat het gewoon zo door.
Ik weet het niet, ik laat het aan jou.
Onzekerheid That's how it is.
donderdag 5 mei 2011
luisteren is een gift, soms dan.
Daar zit ik dan, elke dag met de metro naar het werk, een rit van ongeveer 20 min,
dat valt wel mee en met de oordopjes in is dat goed vertoeven, mits je een plaatsje weet te bemachtigen natuurlijk, nu ben ik de laatste tijd weleens een beetje vergeetachtig, dus ik vergeet dan ook regelmatig mijn oordopjes mee te nemen, om onder het genot van wat Snow Patrol en Coldplay de 20 minuten uit te "zingen",
ja en dan is er niet veel te doen, de social media hype volgen is dan ook erg lastig, genoeg tunnels om het bereik te verpesten, en dan heb je aan een smartphone ook niet veel.
Terwijl ik een beetje afwezig naar buiten zit te staren en eerst een paar paarden, schapen en lammetjes heb zien rondhuppelen waarna ik ineens een neonlijn aan de binnenkant van een donkere tunnel zit te bewonderen, hoor ik plotseling mensen met elkaar praten, een beetje verbaast over het feit dat dit nog mogelijk zou zijn anno 2011, vang ik toch het hele gesprek op, niets aan te doen, deze twee dames zitten namelijk direct voor me en zonder mijn geliefde oordopjes is er eigenlijk geen ontkomen aan!
De ene dame doet me een beetje denken aan Hare Koningin Beatrix, niet omdat ze er ook zo uit ziet au contraire, deze dame heeft namelijk donker haar wat eruit ziet als een aanmeerlijn van een groot containerschip zoals men ook in de haven van Rotterdam kan bewonderen, een tenger figuur met een spijkerbroek, bloemetjes topje en hoe kan het ook anders Crogs, u kent ze wel die pantoffels van plastic, nee het enige wat mij eigenlijk doet denken aan onze vorstin is het misplaatste zomer hoedje met een roze veer hierop, al denk ik dat wij onze majesteit nooit met een dergelijke hoed zullen zien lopen.
En dan de jonge dame, tante Sidonia schiet door mijn hoofd meer heb ik over haar niet te zeggen, ondanks dat deze dame Uggs droeg kwam zij mij nog vrij normaal over, in vergelijking met de dame ernaast moet ik er dan bij zeggen.
Het ging natuurlijk om het gesprek, na mijn verbazing dat de mens nog in staat is van mondelinge communicatie, begin ik een beetje te analyseren wat er gezegd wordt, in het begin ging het over de eenvoudigere dingen in het leven, welk voer de kat krijgt en hoe het toch komt dat ondanks het veelvuldige smeerwerk van de man des huizes dat verdomde wieltje van de hamster eindeloos blijft piepen, een beetje grinniken achter gesloten hand aan mijn kant, mensen kunnen soms onbewust erg grappig zijn, niet dat ik ze gelijk zal voordragen voor de prestigieuze prijs van het Cameretten festival, maar ik kon er toch om lachen.
Uiteraard blijft het dan niet bij de mooie, grappige en eenvoudige zaken van het leven, blijkbaar zijn deze dames, eigenlijk net als ik, er niet aan gewend dat er iemand in de metro zit zonder oordopjes, want de volgende onderwerpen werden van een wat serieuzere aard, zo vertelde de jonge dame "Sidonia" dat ze de laatste tijd nogal last heeft van, "en ik quote" klotsende oksels, opeens voelde ik mij niet op mijn gemak, tenslotte ben ik aan het luistervinken, en ik kan geen kant op, naast mij is namelijk een tamelijk grote meneer aangeschoven, over deze meneer wijdt ik niet verder uit, dit omdat deze vanzelfsprekend Grote Vriendelijke Reus met een wolf in zijn nek getatoeëerd, 'welke het uiteraard niet erg zou vinden als ik wat over hem zou schrijven', er gewoon vriendelijk uit ziet!
Dan denk ik bij mezelf, laat ik maar weer naar de donkere tunnel gaan staren en de lampen bakken die langs flitsen gaan tellen, helaas, toch wordt er door mijn "vrij normaal formaat" oren weer wat flarden van het gesprek opgevangen, ditmaal is het de beurt aan de dame met de hoed, ik denk nog bij mezelf die gaat de oksels van de jonge dame natuurlijk overtreffen, een fijn staaltje "ik heb de grootste" daar is de mens een meester in, zo begint ze over haar man welke de unieke naam Piet heeft meegekregen van zijn ouders, mevrouw zegt dat Piet de laatste tijd erg last heeft van maagklachten, waarop Sidonia zegt; maagklachten? owh maar dat is toch niet zo erg?, nee de klachten zijn niet erg zegt de roze veer die heen en weer wuift op de hoed van mevr, nee het is de geur die het oplevert! de hele dag door zegt ze, en het kan hem niets schelen, dus naar de dokter gaat Piet ook niet.
Hierop toch een beetje geshockeerd denk ik dat het wel meeviel, niet dat ik dit soort gesprekken in de metro zal gaan voeren, maar kon het me wel voorstellen dat mevrouw hier even over wil klagen, owh en nog één halte te gaan en dan mag ik eruit, tenminste ik zal dat waarschijnlijk aan de GVR naast mij moeten vragen, of ik er alstublieft even langs mag, hiernaast hoop ik ook dat deze GVR eigenlijk alleen maar snorskommers eet,
toch zijn de dames nog prominent aanwezig voor mij en zijn er al wat verschillende zaken de revue gepasseerd, uiteindelijk was het hoge woord er nog niet uit over arme Piet, welke ontzettend last heeft van zijn interne mens, mevrouw verkondigde namelijk nog op de valreep, de deur ging namelijk net open en op het moment dat ik mijn voet over de drempel plaats, hoor ik haar zeggen;
weetje Chantal "bij mij bekend als Sidonia" ik hou niet meer van Piet, ik ga scheiden!
Volgende keer neem ik mijn oordopjes maar weer mee, en droom ik weg met Caro Emerald en John mayer.
want weet u luisteren is een gift, soms dan.
dat valt wel mee en met de oordopjes in is dat goed vertoeven, mits je een plaatsje weet te bemachtigen natuurlijk, nu ben ik de laatste tijd weleens een beetje vergeetachtig, dus ik vergeet dan ook regelmatig mijn oordopjes mee te nemen, om onder het genot van wat Snow Patrol en Coldplay de 20 minuten uit te "zingen",
ja en dan is er niet veel te doen, de social media hype volgen is dan ook erg lastig, genoeg tunnels om het bereik te verpesten, en dan heb je aan een smartphone ook niet veel.
Terwijl ik een beetje afwezig naar buiten zit te staren en eerst een paar paarden, schapen en lammetjes heb zien rondhuppelen waarna ik ineens een neonlijn aan de binnenkant van een donkere tunnel zit te bewonderen, hoor ik plotseling mensen met elkaar praten, een beetje verbaast over het feit dat dit nog mogelijk zou zijn anno 2011, vang ik toch het hele gesprek op, niets aan te doen, deze twee dames zitten namelijk direct voor me en zonder mijn geliefde oordopjes is er eigenlijk geen ontkomen aan!
De ene dame doet me een beetje denken aan Hare Koningin Beatrix, niet omdat ze er ook zo uit ziet au contraire, deze dame heeft namelijk donker haar wat eruit ziet als een aanmeerlijn van een groot containerschip zoals men ook in de haven van Rotterdam kan bewonderen, een tenger figuur met een spijkerbroek, bloemetjes topje en hoe kan het ook anders Crogs, u kent ze wel die pantoffels van plastic, nee het enige wat mij eigenlijk doet denken aan onze vorstin is het misplaatste zomer hoedje met een roze veer hierop, al denk ik dat wij onze majesteit nooit met een dergelijke hoed zullen zien lopen.
En dan de jonge dame, tante Sidonia schiet door mijn hoofd meer heb ik over haar niet te zeggen, ondanks dat deze dame Uggs droeg kwam zij mij nog vrij normaal over, in vergelijking met de dame ernaast moet ik er dan bij zeggen.
Het ging natuurlijk om het gesprek, na mijn verbazing dat de mens nog in staat is van mondelinge communicatie, begin ik een beetje te analyseren wat er gezegd wordt, in het begin ging het over de eenvoudigere dingen in het leven, welk voer de kat krijgt en hoe het toch komt dat ondanks het veelvuldige smeerwerk van de man des huizes dat verdomde wieltje van de hamster eindeloos blijft piepen, een beetje grinniken achter gesloten hand aan mijn kant, mensen kunnen soms onbewust erg grappig zijn, niet dat ik ze gelijk zal voordragen voor de prestigieuze prijs van het Cameretten festival, maar ik kon er toch om lachen.
Uiteraard blijft het dan niet bij de mooie, grappige en eenvoudige zaken van het leven, blijkbaar zijn deze dames, eigenlijk net als ik, er niet aan gewend dat er iemand in de metro zit zonder oordopjes, want de volgende onderwerpen werden van een wat serieuzere aard, zo vertelde de jonge dame "Sidonia" dat ze de laatste tijd nogal last heeft van, "en ik quote" klotsende oksels, opeens voelde ik mij niet op mijn gemak, tenslotte ben ik aan het luistervinken, en ik kan geen kant op, naast mij is namelijk een tamelijk grote meneer aangeschoven, over deze meneer wijdt ik niet verder uit, dit omdat deze vanzelfsprekend Grote Vriendelijke Reus met een wolf in zijn nek getatoeëerd, 'welke het uiteraard niet erg zou vinden als ik wat over hem zou schrijven', er gewoon vriendelijk uit ziet!
Dan denk ik bij mezelf, laat ik maar weer naar de donkere tunnel gaan staren en de lampen bakken die langs flitsen gaan tellen, helaas, toch wordt er door mijn "vrij normaal formaat" oren weer wat flarden van het gesprek opgevangen, ditmaal is het de beurt aan de dame met de hoed, ik denk nog bij mezelf die gaat de oksels van de jonge dame natuurlijk overtreffen, een fijn staaltje "ik heb de grootste" daar is de mens een meester in, zo begint ze over haar man welke de unieke naam Piet heeft meegekregen van zijn ouders, mevrouw zegt dat Piet de laatste tijd erg last heeft van maagklachten, waarop Sidonia zegt; maagklachten? owh maar dat is toch niet zo erg?, nee de klachten zijn niet erg zegt de roze veer die heen en weer wuift op de hoed van mevr, nee het is de geur die het oplevert! de hele dag door zegt ze, en het kan hem niets schelen, dus naar de dokter gaat Piet ook niet.
Hierop toch een beetje geshockeerd denk ik dat het wel meeviel, niet dat ik dit soort gesprekken in de metro zal gaan voeren, maar kon het me wel voorstellen dat mevrouw hier even over wil klagen, owh en nog één halte te gaan en dan mag ik eruit, tenminste ik zal dat waarschijnlijk aan de GVR naast mij moeten vragen, of ik er alstublieft even langs mag, hiernaast hoop ik ook dat deze GVR eigenlijk alleen maar snorskommers eet,
toch zijn de dames nog prominent aanwezig voor mij en zijn er al wat verschillende zaken de revue gepasseerd, uiteindelijk was het hoge woord er nog niet uit over arme Piet, welke ontzettend last heeft van zijn interne mens, mevrouw verkondigde namelijk nog op de valreep, de deur ging namelijk net open en op het moment dat ik mijn voet over de drempel plaats, hoor ik haar zeggen;
weetje Chantal "bij mij bekend als Sidonia" ik hou niet meer van Piet, ik ga scheiden!
Volgende keer neem ik mijn oordopjes maar weer mee, en droom ik weg met Caro Emerald en John mayer.
want weet u luisteren is een gift, soms dan.
woensdag 4 mei 2011
For what it's worth.....
Ach, een liedje schrijven "piece of cake!",
dacht ik bij mezelf, dus ik pak pen en papier.......... ja en nu? euhm laat ik eens een onderwerp kiezen, ja laat ik daar maar mee beginnen, een onderwerp, misschien een ervaring uit mijn leven, lastig! ben nog zo jong namelijk, verdriet kent iedereen wel maar hoe erg is mijn verdriet nou eigenlijk geweest? wat ik meemaak en heb meegemaakt is lang niet zo erg als dat wat je van anderen hoort, ik heb een goed leven met een lieve zorgzame familie, drie broertjes die al heel volwassen en gezond zijn en ouders waar ik alles tegen kan zeggen en vooral ook erg mee kan lachen, iedereen is er nog behalve de opa van mijn vaders kant, ja daar heb ik wel verdriet om gehad, maar dat is wel iets wat bij leven hoort, en onverwachts was het niet. Nee over verdriet kan ik het niet hebben in mijn "liedje" dat zou onrespectvol zijn tegenover allen die echt geleden hebben in hun leven.
Dat gaat dus niet door, misschien is liefde dan wel een goed onderwerp, liefde doet het in liedjes tenslotte altijd erg goed, bij liefdesliedjes krijgt bijna iedereen wel kippenvel, ja dit zou weleens iets kunnen worden, liefde, wat voor liefde zal het dan moeten worden? houden van is misschien een betere omschrijving, nou ja houden van is alsnog een breed begrip, men kan namelijk van vanalles houden, waar hou ik zelf van? daar gaat een liedje uiteindelijk om, er moet gevoel in zitten en dat gevoel (wat dat dan ook voor onderwerp is) zal er dan uit moeten komen, ja, want dan zal een ander dit gevoel ook ervaren, en liefde of houden van is een gevoel dat iedereen wel begrijpt, ik hou ervan om met vrienden een borrel te drinken op het terras, te sporten, gitaar spelen, Owhja en van pizza daar hou ik ook wel van, ik dwaal af dit was niet het soort houden van als ik in eerste instantie bedoelde, het zal meer naar de kant van verliefdheid moeten gaan, dat gevoel is natuurlijk ook een bekent fenomeen, het moment dat Cupido zijn pijlen heeft gericht, en het gevoel als deze pijl dwars door het hart gaat, vlinders in de buik en door een roze bril kijken, dat gevoel zal ik moeten vastleggen,
Oke daar ben ik dus uit, het wordt "liefde" één probleem is er wel, de liefde die ik altijd ervaren heb is tot nu toe nog maar twee keer beantwoordt geweest, ik ben wel vaker verliefd geweest en daaruit blijkt dat Cupido soms volledig mis schiet, maar waarom raakt hij mij dan wel, ik zal dit meenemen in mijn "liedje" het gevoel dat er ervaren wordt als je gevoelens niet beantwoordt worden, dat doet pijn, wordt je een beetje verdrietig van, misschien is dat het wel "Love and Heartbreak" zou ook zomaar een songtitel kunnen zijn!
Leven in een wereld van onbeantwoorde liefde, dat staat nu op mijn papiertje.
For what it's worth.
dacht ik bij mezelf, dus ik pak pen en papier.......... ja en nu? euhm laat ik eens een onderwerp kiezen, ja laat ik daar maar mee beginnen, een onderwerp, misschien een ervaring uit mijn leven, lastig! ben nog zo jong namelijk, verdriet kent iedereen wel maar hoe erg is mijn verdriet nou eigenlijk geweest? wat ik meemaak en heb meegemaakt is lang niet zo erg als dat wat je van anderen hoort, ik heb een goed leven met een lieve zorgzame familie, drie broertjes die al heel volwassen en gezond zijn en ouders waar ik alles tegen kan zeggen en vooral ook erg mee kan lachen, iedereen is er nog behalve de opa van mijn vaders kant, ja daar heb ik wel verdriet om gehad, maar dat is wel iets wat bij leven hoort, en onverwachts was het niet. Nee over verdriet kan ik het niet hebben in mijn "liedje" dat zou onrespectvol zijn tegenover allen die echt geleden hebben in hun leven.
Dat gaat dus niet door, misschien is liefde dan wel een goed onderwerp, liefde doet het in liedjes tenslotte altijd erg goed, bij liefdesliedjes krijgt bijna iedereen wel kippenvel, ja dit zou weleens iets kunnen worden, liefde, wat voor liefde zal het dan moeten worden? houden van is misschien een betere omschrijving, nou ja houden van is alsnog een breed begrip, men kan namelijk van vanalles houden, waar hou ik zelf van? daar gaat een liedje uiteindelijk om, er moet gevoel in zitten en dat gevoel (wat dat dan ook voor onderwerp is) zal er dan uit moeten komen, ja, want dan zal een ander dit gevoel ook ervaren, en liefde of houden van is een gevoel dat iedereen wel begrijpt, ik hou ervan om met vrienden een borrel te drinken op het terras, te sporten, gitaar spelen, Owhja en van pizza daar hou ik ook wel van, ik dwaal af dit was niet het soort houden van als ik in eerste instantie bedoelde, het zal meer naar de kant van verliefdheid moeten gaan, dat gevoel is natuurlijk ook een bekent fenomeen, het moment dat Cupido zijn pijlen heeft gericht, en het gevoel als deze pijl dwars door het hart gaat, vlinders in de buik en door een roze bril kijken, dat gevoel zal ik moeten vastleggen,
Oke daar ben ik dus uit, het wordt "liefde" één probleem is er wel, de liefde die ik altijd ervaren heb is tot nu toe nog maar twee keer beantwoordt geweest, ik ben wel vaker verliefd geweest en daaruit blijkt dat Cupido soms volledig mis schiet, maar waarom raakt hij mij dan wel, ik zal dit meenemen in mijn "liedje" het gevoel dat er ervaren wordt als je gevoelens niet beantwoordt worden, dat doet pijn, wordt je een beetje verdrietig van, misschien is dat het wel "Love and Heartbreak" zou ook zomaar een songtitel kunnen zijn!
Leven in een wereld van onbeantwoorde liefde, dat staat nu op mijn papiertje.
For what it's worth.
Abonneren op:
Posts (Atom)