Van voor naar achter van links naar rechts, enzovoorts,
zo voelt het op dit moment, gevoelens die je alle kanten op laat springen.
Eerder gaf ik al aan dat ik snel verliefd ben, dat ik alles over heb voor die ene die ik ontmoet heb,
ook gaf ik aan dat deze gevoelens niet vaak echt beantwoordt zijn geweest.
Ik weet het niet en het is ook zo moeilijk om te vragen "vind je mij leuk?" het is ook nog zo vroeg, ik ken je dan wel al erg lang, nou ja kennen is een groot woord, de laatste twee weken heb ik meer van je geleerd en ben ik je beter gaan leren kennen dan in die lange tijd van vluchtige hallo's en doei doei! ongemakkelijke gesprekken, ik weet namelijk nooit iets te zeggen en dan ben ik zo onzeker dat ik helemaal dichtklap,
maar dan bel je me op en zitten we urenlang te kletsen, over van alles en niets, begrijp me niet verkeerd ik vind het hartstikke leuk! zelfs zo leuk dat ik bijna niet zonder kan, ik ga me dan ook afvragen: wat doet ze, zou ik kunnen bellen, nee dat kan niet, kan geen / wil geen stalker worden, ik wil haar niet afschrikken.
Dan na een week van onzekerheid bel je me weer op, weer urenlang zitten kletsen, een plaspauze en ik bel je weer terug. ach die belminuten moeten toch op en dan is dit een erg prettige manier om dat te doen.
Ik wil zoveel en ben bang dat ik dat allemaal te snel wil, dan bedenk ik me het is prima zo, ik ga af op wat jij me geeft en wanneer je dit wil geven, "the ball is in your court" zoals de Amerikanen dit zeggen, denk dat dat het beste is, dan blijft het leuk en kan het niet ongemakkelijk worden doordat ik teveel wil, misschien is deze tekst alweer teveel van het goede, en eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik al zeker tien keer op het punt heb gestaan om dit allemaal te wissen, simpelweg op "delete" te drukken en dan zou je dit nooit kunnen lezen en kan ik ook geen flater slaan, dan zal ik je nooit bang maken en gaat het gewoon zo door.
Ik weet het niet, ik laat het aan jou.
Onzekerheid That's how it is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten