luisteren is een gift, soms dan.

Daar zit ik dan, elke dag met de metro naar het werk, een rit van ongeveer 20 min,
dat valt wel mee en met de oordopjes in is dat goed vertoeven, mits je een plaatsje weet te bemachtigen natuurlijk, nu ben ik de laatste tijd weleens een beetje vergeetachtig, dus ik vergeet dan ook regelmatig mijn oordopjes mee te nemen, om onder het genot van wat Snow Patrol en Coldplay de 20 minuten uit te "zingen",
ja en dan is er niet veel te doen, de social media hype volgen is dan ook erg lastig, genoeg tunnels om het bereik te verpesten, en dan heb je aan een smartphone ook niet veel.

Terwijl ik een beetje afwezig naar buiten zit te staren en eerst een paar paarden, schapen en lammetjes heb zien rondhuppelen waarna ik ineens een neonlijn aan de binnenkant van een donkere tunnel zit te bewonderen, hoor ik plotseling mensen met elkaar praten, een beetje verbaast over het feit dat dit nog mogelijk zou zijn anno 2011, vang ik toch het hele gesprek op, niets aan te doen, deze twee dames zitten namelijk direct voor me en zonder mijn geliefde oordopjes is er eigenlijk geen ontkomen aan!

De ene dame doet me een beetje denken aan Hare Koningin Beatrix, niet omdat ze er ook zo uit ziet au contraire, deze dame heeft namelijk donker haar wat eruit ziet als een aanmeerlijn van een groot containerschip zoals men ook in de haven van Rotterdam kan bewonderen, een tenger figuur met een spijkerbroek, bloemetjes topje en hoe kan het ook anders Crogs, u kent ze wel die pantoffels van plastic, nee het enige wat mij eigenlijk doet denken aan onze vorstin is het misplaatste zomer hoedje met een roze veer hierop, al denk ik dat wij onze majesteit nooit met een dergelijke hoed zullen zien lopen.

En dan de jonge dame, tante Sidonia schiet door mijn hoofd meer heb ik over haar niet te zeggen, ondanks dat deze dame Uggs droeg kwam zij mij nog vrij normaal over, in vergelijking met de dame ernaast moet ik er dan bij zeggen.

Het ging natuurlijk om het gesprek, na mijn verbazing dat de mens nog in staat is van mondelinge communicatie, begin ik een beetje te analyseren wat er gezegd wordt, in het begin ging het over de eenvoudigere dingen in het leven, welk voer de kat krijgt en hoe het toch komt dat ondanks het veelvuldige smeerwerk van de man des huizes dat verdomde wieltje van de hamster eindeloos blijft piepen, een beetje grinniken achter gesloten hand aan mijn kant, mensen kunnen soms onbewust erg grappig zijn, niet dat ik ze gelijk zal voordragen voor de prestigieuze prijs van het Cameretten festival, maar ik kon er toch om lachen.

Uiteraard blijft het dan niet bij de mooie, grappige en eenvoudige zaken van het leven, blijkbaar zijn deze dames, eigenlijk net als ik, er niet aan gewend dat er iemand in de metro zit zonder oordopjes, want de volgende onderwerpen werden van een wat serieuzere aard, zo vertelde de jonge dame "Sidonia" dat ze de laatste tijd nogal last heeft van, "en ik quote" klotsende oksels, opeens voelde ik mij niet op mijn gemak, tenslotte ben ik aan het luistervinken, en ik kan geen kant op, naast mij is namelijk een tamelijk grote meneer aangeschoven, over deze meneer wijdt ik niet verder uit, dit omdat deze vanzelfsprekend Grote Vriendelijke Reus met een wolf in zijn nek getatoeëerd, 'welke het uiteraard niet erg zou vinden als ik wat over hem zou schrijven', er gewoon vriendelijk uit ziet!

Dan denk ik bij mezelf, laat ik maar weer naar de donkere tunnel gaan staren en de lampen bakken die langs flitsen gaan tellen, helaas, toch wordt er door mijn "vrij normaal formaat" oren weer wat flarden van het gesprek opgevangen, ditmaal is het de beurt aan de dame met de hoed, ik denk nog bij mezelf die gaat de oksels van de jonge dame natuurlijk overtreffen, een fijn staaltje "ik heb de grootste" daar is de mens een meester in, zo begint ze over haar man welke de unieke naam Piet heeft meegekregen van zijn ouders, mevrouw zegt dat Piet de laatste tijd erg last heeft van maagklachten, waarop Sidonia zegt; maagklachten? owh maar dat is toch niet zo erg?, nee de klachten zijn niet erg zegt de roze veer die heen en weer wuift op de hoed van mevr, nee het is de geur die het oplevert! de hele dag door zegt ze, en het kan hem niets schelen, dus naar de dokter gaat Piet ook niet.

Hierop toch een beetje geshockeerd denk ik dat het wel meeviel, niet dat ik dit soort gesprekken in de metro zal gaan voeren, maar kon het me wel voorstellen dat mevrouw hier even over wil klagen, owh en nog één halte te gaan en dan mag ik eruit, tenminste ik zal dat waarschijnlijk aan de GVR naast mij moeten vragen, of ik er alstublieft even langs mag, hiernaast hoop ik ook dat deze GVR eigenlijk alleen maar snorskommers eet,
toch zijn de dames nog prominent aanwezig voor mij en zijn er al wat verschillende zaken de revue gepasseerd, uiteindelijk was het hoge woord er nog niet uit over arme Piet, welke ontzettend last heeft van zijn interne mens, mevrouw verkondigde namelijk nog op de valreep, de deur ging namelijk net open en op het moment dat ik mijn voet over de drempel plaats, hoor ik haar zeggen;

weetje Chantal "bij mij bekend als Sidonia" ik hou niet meer van Piet, ik ga scheiden!

Volgende keer neem ik mijn oordopjes maar weer mee, en droom ik weg met Caro Emerald en John mayer.
want weet u luisteren is een gift, soms dan.

For what it's worth.....

Ach, een liedje schrijven "piece of cake!",
dacht ik bij mezelf, dus ik pak pen en papier.......... ja en nu? euhm laat ik eens een onderwerp kiezen, ja laat ik daar maar mee beginnen, een onderwerp, misschien een ervaring uit mijn leven, lastig! ben nog zo jong namelijk, verdriet kent iedereen wel maar hoe erg is mijn verdriet nou eigenlijk geweest? wat ik meemaak en heb meegemaakt is lang niet zo erg als dat wat je van anderen hoort, ik heb een goed leven met een lieve zorgzame familie, drie broertjes die al heel volwassen en gezond zijn en ouders waar ik alles tegen kan zeggen en vooral ook erg mee kan lachen, iedereen is er nog behalve de opa van mijn vaders kant, ja daar heb ik wel verdriet om gehad, maar dat is wel iets wat bij leven hoort, en onverwachts was het niet. Nee over verdriet kan ik het niet hebben in mijn "liedje" dat zou onrespectvol zijn tegenover allen die echt geleden hebben in hun leven.

Dat gaat dus niet door, misschien is liefde dan wel een goed onderwerp, liefde doet het in liedjes tenslotte altijd erg goed, bij liefdesliedjes krijgt bijna iedereen wel kippenvel, ja dit zou weleens iets kunnen worden, liefde, wat voor liefde zal het dan moeten worden? houden van is misschien een betere omschrijving, nou ja houden van is alsnog een breed begrip, men kan namelijk van vanalles houden, waar hou ik zelf van? daar gaat een liedje uiteindelijk om, er moet gevoel in zitten en dat gevoel (wat dat dan ook voor onderwerp is) zal er dan uit moeten komen, ja, want dan zal een ander dit gevoel ook ervaren, en liefde of houden van is een gevoel dat iedereen wel begrijpt, ik hou ervan om met vrienden een borrel te drinken op het terras, te sporten, gitaar spelen, Owhja en van pizza daar hou ik ook wel van, ik dwaal af dit was niet het soort houden van als ik in eerste instantie bedoelde,  het zal meer naar de kant van verliefdheid moeten gaan, dat gevoel is natuurlijk ook een bekent fenomeen, het moment dat Cupido zijn pijlen heeft gericht, en het gevoel als deze pijl dwars door het hart gaat, vlinders in de buik en door een roze bril kijken, dat gevoel zal ik moeten vastleggen,

Oke daar ben ik dus uit, het wordt "liefde" één probleem is er wel, de liefde die ik altijd ervaren heb is tot nu toe nog maar twee keer beantwoordt geweest, ik ben wel vaker verliefd geweest en daaruit blijkt dat Cupido soms volledig mis schiet, maar waarom raakt hij mij dan wel, ik zal dit meenemen in mijn "liedje" het gevoel dat er ervaren wordt als je gevoelens niet beantwoordt worden, dat doet pijn, wordt je een beetje verdrietig van, misschien is dat het wel "Love and Heartbreak" zou ook zomaar een songtitel kunnen zijn!

Leven in een wereld van onbeantwoorde liefde, dat staat nu op mijn papiertje.

For what it's worth.